فقط همین را برای‌ات دارم

برادران و خواهران‌مان شهید شدند، چون حق‌شان را می‌خواستند. اما به جای‌اش گلوله گرفتند. آن گلوله‌ها هرچه بود حق‌شان نبود. حالا این شعار خیلی شنیده می‌شود که «برادر شهیدم رای‌تو پس می‌گیرم.» یا «ای خواهر شهیدم رای‌تو پس می‌گیرم.» اما آیا پس گرفتن رای، مهم‌تر از ادامه دادن راه است؟

شاید هیچ‌کدام از این کشته‌ شده‌گان شخصیت سیاسی‌ی درجه یک یا مردان و زنان سیاسی نبودند، ولی هرچه بودند بهای سنگین‌تری پرداختند نسبت به کسانی که چند باطوم به تن‌شان خورد و به خاطر اشک‌آور، چند دقیقه چشم و دهان‌شان سوخت. این‌ها جان‌شان را پرداخته‌اند. نه این‌که با این هزینه رای‌شان را یا حق‌شان را پس گرفتند. بلکه خواسته یا ناخواسته هزینه‌ی هنگفتی پداختند برای به خواب نرفتن ما. خوابی که اگر بر انسانی غلبه کند، هیچ تضمینی برای بیدار شدن‌اش نمی‌دهد و فقط لذت قبل از خواب را به او می‌چشاند.

حالا دو راه مانده. تحریم دوباره و سکوت کردن تا اتفاقی دیگر مثل این. یا این‌که گفتن و شنیدن و اندیشیدن برای این‌که دیگر در سوگ کسی به خاطر هم‌چین رویدادهایی ننشینیم. حالا باید یکی را انتخاب کنیم. تحریم انتخابات‌های آینده و بازگشت به دوران قبل از انتخابات. یا این‌که با گفت و شنود و اندیشیدن و آگاه شدن و آگاه کردن، از بیماری انتخابات‌های آینده جلوگیری کنیم؟

انتخاب با ما است. حتا این انتخاب هم با ما بوده. البته این نظر شخصی‌ی من است. چون کسی را که ما انتخاب کردیم همه شناختند. کسی که لیاقت انتخاب را داشت شناخته شد. همه فهمیدیم که کدام با ما هستند و کدام نیستند. کدام برای ما با ما هستند و کدام به‌خاطر خودشان با ما بودند.

اکنون ما هر کشته‌یی که هویت‌اش مشخص شده را به خاک نمی‌سپاریم، به یاد می‌سپاریم تا از هدف‌مان دور نشویم.


تشییع پیکر شهید سهراب اعرابی






آزاد باشیم