یادم می‌آید تا چند ماه قبل از انتخابات روی نت پر بود از پوسترها، لوگوها و بنرهایی به این نوشته: «دانشگاه، آخرین سنگر.» اما به نظر می‌رسد حالا باید در این عبارت اصلاحاتی صورت بگیرد زیرا دیگر دانشگاه تنها سنگر مبارزه و مطالبه نیست. با گذشت نزدیک به سه ماه از آن کودتای خونین، دیگر هیچ قشری از مردم ایران نیست که هزاران یا ده‌ها هزار و شاید هم صدها هزار معترضِ پر و پا قرص که به هیچ عنوان دست از طلب خود نمی‌کشند نداشته باشد. امروز ایران شاهد مبارزه‌یی است که نمی‌توان آن را به هیچ قشر و دسته و گروه و حزب نسبت داد. نگاهی به فهرست منتشر شده‌ی شهدای جنبش سبز ایران و مطالعه‌ی وضعیت اجتماعی‌شان به‌روشنی این موضوع را تأیید می‌کند.
در بین مبارزان همه‌جور افرادی دیده می‌شوند. آن احزابی که قبل‌تر بسیار ملایم و در کمالِ احتیاط اعتراض می‌کردند هم حالا با شجاعت و جسارتِ بیش‌تری گام برمی‌دارند. مردمی که تنها پاسخ‌شان به مسائلِ سیاسی آن جمله‌ی کذایی -سیاسیت پدر و مادر ندارد - بود حالا با علاقه و جدیت همه‌ی اخبار را دنبال و تحلیل می‌کنند و در حدِ توان‌شان واکنش‌هایی هم نشان می‌دهند. این بار دیگر صحبت فقط از گوشت و مرغ و میوه و اقتصاد نیست. همه در گامِ نخست دانسته یا ندانسته خواهانِ آزادی‌های انسانی و حق بدیهی‌شان هستند و بعد دنبال مسائل دیگر.
و البته که باز هم این دانش‌جویان هستند که در صف اول و مثل همیشه بدون هراس و هیچ‌گونه کوتاهی مبارزه‌ی خود را ادامه داده‌اند. همه‌ی این‌ها را گفتم تا بگویم جنبشی که با نامِ جنبش دانشجویی آغاز شد حالا به جنبش مردمی و همه‌گیر بدل شده و بدون وقفه جلو می‌رود. دانشگاه و دانش‌جو دیگر تنها نیستند. سنگرهایی که از درد و رنج ساخته شده‌اند پشتیبان بسیار خوبی برای دانش‌جویانی هستند که بهتر از هر کسی پایمال شدن حقوق را می‌فهمند. دیگر نگوییم دانشگاه آخرین سنگر، بگوییم دانشگاه برترین سنگر.
سحام - واکنش دختر حجاریان نسبت به نامه منتشر شده منسوب به پدرش: تلاش هایی برای پنهان نگه داشتن وضع او در کار است
سحام - با اعتراض سید حسن خمینی به فشار نیروهای امنیتی صورت گرفت، مراسم شب های احیا در حرم امام لغو شد
گویا - پويش موج سوم: محمدرضا جلايی‌پور و ما هيچ کار پشت پرده‌ای نداشته‌ايم؛ هدف ما تزريق اميد به نسل جوان بود
آزاد باشیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر