رسانه ی ملی فراگیر؛ آرزویی که با روحانی می تواند برآورده شود

حسن روحانی در این چند هفته که از برگزیده شدن اش توسط آرای مطلق و بی چون و چرای مردم گذشته از بسیاری دردها و رنج هایی سخن گفت که در این هشت سال و به ویژه در این چهار سال اخیر در رسانه ها ناگفته ماند و اگر هم در ستون کوچکی در روزنامه ای سخنی به میان آمد پاسخ اش فقط و فقط "توقیف" بود و البته گاهی هم بیش تر از یک "توقیف".

چند سال اخیر عملکرد یکطرفه و جانب دارانه ی رسانه های ملی به گونه ای بوده که هیچ گونه جریان اعتراضی و منتقد در آن جایی نداشته هیچ! در برنامه های گوناگون به تحقیر و تخریب آن ها هم پرداخته شده. البته این جریان تنها مربوط به یکی دو سال اخیر نیست و سال ها ست که روال به همین شکل است.

داشتن یک رسانه ملی واقعی و مردمی آرزویی است که سال هاست همه و به ویژه جامعه ی رسانه منتظرش هستند ولی انقدر عملکرد این سازمان در فراگیر بودن و بی طرف بودن ضعیف و غیر قابل دفاع بوده که شاید امید زیادی به تغییر روندش نباشد.

اما خب در این روزها که همه امید در دل مان جان تازه گرفته و همه هم صدا شده ایم برای تغییر، اصلاح، جایگزینی و هر کلمه ی دیگری که بتواند به کیفیت زندگی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و حتا خصوصی مان بیفزاید و وقتی منتخب مان در برنامه ی زنده سخن از این می گوید که "دوران مونولوگ رسانه‌ای» به پایان رسیده است و مردم دیگر به «تک‌رسانه‌ها» اکتفا نمی‌کنند" و می گوید که "دولت مشروع از رسانه ی آزاد نمی ترسد" فکرهایی به سر آدم می آید. حتا اگر این حرف ها فقط جنبه ی تبلیغاتی و کسب اعتماد مردم را داشته باشد هم می توان با پشتیبانی کردن و البته یادآوری کردن پیاپی حداقل تاثیراتی روی این رسانه ی مهم گذاشت.

این موج بزرگ و نویی که شکل گرفته و شاید بشود نام اش را گاستفاده از حداقل امکانات گذاشتگ فرصتی است برای جامعه ی مدنی مظلوم ما که یک بار دیگر ثابت کند بگیر و ببند و تهدید اثری روی حق طلبی ندارد و مردم ایران جلوی هیچ بی عدالتی کوتاه نمی آیند.

هیچ نظری موجود نیست: