هر روزی که به آغاز ریاست جمهوری حسن روحانی نزدیک می شویم بر کسانی که به امید کلید تدبیر و امید رای شان را در صندوق انداختند روشن تر می شود که نیاز به حمایت مداوم از برگزیده ی مطلق مردم بسیار مهم و لازم است. صد البته حمایتی همراه با نقدهای منطقی و به موقع و همچنین پیگیری و تشویق برای انجام و به سرانجام رساندن وعده های انتخاباتی.
عده ای از ابتدای موجی که برای انتخابات شکل گرفت قصد ایجاد نا امیدی و سرخوردگی در مردم داشتند که تا اینجا هیچ موفقیتی به دست نیاورده اند. البته این عده حتا پس از پیروزی مردم در انتخابات هم کوتاه نیامده اند و هر روز به بهانه ای مردمی که در انتخابات شرکت کردند را بی فکر می خوانند؛ چرا که به طرز تفکر آن ها (که اغلب هم طرفدار شاهنشاهی که خود نوعی دیکتاتوری مطلق است) توجه نکرده اند و انتخابات را تحریم نکرده اند.
بدون شک پس از این همه سال سختی و رنجی که مردم کشیده اند و این همه ناکارآمدی ها و ضررهای با قصد و بی قصدی که به زندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مردم ایران زده شده هیچ عقل سالمی از حسن روحانی انتظار ندارد که در یک هفته یا یک ماه یک ویرانه را آباد تحویل بدهد! اینجا خواسته های حداقلی می توانند اولین کلیدی باشد که مردم خودشان در دس تحسن روحانی قرار بدهند که از هر نظر به نفع ما و دولت منتخب مان است.
ما همه دوست داریم حصر شکسته شود و زندانیان سیاسی آزاد شوند ولی چنین چیزی چطور ممکن می شود وقتی از طریق هیچ رسانه ی ملی یا دولتی و یا حتا خصوصی نشود این موضوع را مطرح کرد؟ فیسبوک و تویتر و بالاترین رسانه مجازی هستند ولی یادمان باشد اکثر قریب به اتفاق جمعیت این شبکه ها را خود م شکیل می دهیم. رسیدن به خواسته های حداقلی یعنی ما حق اعتراض داشته باشیم تا بتوانیم به مورد اعتراض دست پیدا کنیم.
همه ی ما دوست داریم زندگی اقتصادی بهتری داشته باشیم. خواسته حداقلی برای رسیدن به اقتصاد خوب، حمایت از تولید داخلی است و کوتاه کردن دست غارتگرانی مانند چین از بازار آزاد ایران است که خود همین ها هم یک سری پیش نیاز دارند.
هرچه که ما دوست داریم به میل خودمان باشد نیاز به خواسته های کوچکی دارد که سال هاست هم خیلی جدی گرفته نشده و هم خیلی بی مهری در قبال شان صورت گرفته و نخستین نیاز یک جامعه ی مدنی برای رسیدن به اسن خواسته های داشتن حق برای خواستن نیازهای اش است. به قول میرحسین موسوی همه ی خواسته ها باید از پایین به بالا باشد نه از بالا به پایین.
عده ای از ابتدای موجی که برای انتخابات شکل گرفت قصد ایجاد نا امیدی و سرخوردگی در مردم داشتند که تا اینجا هیچ موفقیتی به دست نیاورده اند. البته این عده حتا پس از پیروزی مردم در انتخابات هم کوتاه نیامده اند و هر روز به بهانه ای مردمی که در انتخابات شرکت کردند را بی فکر می خوانند؛ چرا که به طرز تفکر آن ها (که اغلب هم طرفدار شاهنشاهی که خود نوعی دیکتاتوری مطلق است) توجه نکرده اند و انتخابات را تحریم نکرده اند.
بدون شک پس از این همه سال سختی و رنجی که مردم کشیده اند و این همه ناکارآمدی ها و ضررهای با قصد و بی قصدی که به زندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مردم ایران زده شده هیچ عقل سالمی از حسن روحانی انتظار ندارد که در یک هفته یا یک ماه یک ویرانه را آباد تحویل بدهد! اینجا خواسته های حداقلی می توانند اولین کلیدی باشد که مردم خودشان در دس تحسن روحانی قرار بدهند که از هر نظر به نفع ما و دولت منتخب مان است.
ما همه دوست داریم حصر شکسته شود و زندانیان سیاسی آزاد شوند ولی چنین چیزی چطور ممکن می شود وقتی از طریق هیچ رسانه ی ملی یا دولتی و یا حتا خصوصی نشود این موضوع را مطرح کرد؟ فیسبوک و تویتر و بالاترین رسانه مجازی هستند ولی یادمان باشد اکثر قریب به اتفاق جمعیت این شبکه ها را خود م شکیل می دهیم. رسیدن به خواسته های حداقلی یعنی ما حق اعتراض داشته باشیم تا بتوانیم به مورد اعتراض دست پیدا کنیم.
همه ی ما دوست داریم زندگی اقتصادی بهتری داشته باشیم. خواسته حداقلی برای رسیدن به اقتصاد خوب، حمایت از تولید داخلی است و کوتاه کردن دست غارتگرانی مانند چین از بازار آزاد ایران است که خود همین ها هم یک سری پیش نیاز دارند.
هرچه که ما دوست داریم به میل خودمان باشد نیاز به خواسته های کوچکی دارد که سال هاست هم خیلی جدی گرفته نشده و هم خیلی بی مهری در قبال شان صورت گرفته و نخستین نیاز یک جامعه ی مدنی برای رسیدن به اسن خواسته های داشتن حق برای خواستن نیازهای اش است. به قول میرحسین موسوی همه ی خواسته ها باید از پایین به بالا باشد نه از بالا به پایین.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر