التماس کن دیکتاتور! التماس کن!

 دیکتاتورهای آدم‌های حقیری هستند. دیکتاتورها انسان‌های بی ادبی اهستند. دیکتاتورهای آدم‌هاییی هستند پر از کمبودهای مادی، عاطفی، فرهنگی و سیاسی و اجتماعی. دیکتاتورها آدم‌های ترسویی هستند. دیکتاتورهای در طول تاریخ متعفن‌ترین نوع مرگ‌ها را داشته‌اند. دیکتاتورهای آدم‌های بسیار حقیر و فقیر از نظر انسانی هستند.

دیکتاتورها برای ماندن چیزی به جز التماس کردن ندارند. دیکتاتورها این‌قدر التماس می‌کنند تا نابود می‌شودند؛ به پست‌ترین حالت ممکن! اما دیکتاتورها برای زنده ماندن و حکومت کردن چه‌طور التماس می‌کنند؟ با نگاهی به وضعیت همه‌ی مردم مظلوم ایران و جهان که شرایط سختی را تحمل می‌کنند به‌راحتی می‌توان پاسخ این پرسش‌ را پیدا کرد.

انسانی که روحیه‌ی دیکتاتوری درون‌اش پرورانده شود، برای التماس کردن برای ماند، با کشتن مردم به زنده‌گی التماس می‌کند. دیکتاتور با اعمال حقیر و لایق پوزخند، به بزرگی و عزت التماس می‌کند. دیکتاتور با بی‌ادبی و بددهانی به ادب التما می‌کند. دیکتاتورها حقوق قش فقیر را پایمال می‌کنند و بر ثروت‌های پست و ناشایست می‌افزایند و این‌گونه به ثروت و مادیات پاک التماس می‌کنند. دیکتاتورها بی‌رحم هستند و با بی‌رحمی تمام به جنگ آزادی می‌روند و این التماس به عشق و محبت است. دیکتاتورها کشوری را سال‌های سال به عقب می‌رانند تا خودشان یک قدم به جلو بردارند و این التماس به سیاست و جامعه است. و دیکتاتورها به اوج حقارت می‌روند تا التماس کنند به همه‌ی چیزهای خوبی که هرگز به دست نخواهند آورد.

فرهنگ کهن ایران‌زمین دیکتاتورهای زیادی را به خود دیده. اما همه خوانده‌اندکه هیچ‌کدام سرنوشت خوب یا حتا عادی نداشته‌اند و به شکل تعفن‌برانگیزی نابود شده‌اند. ایرانی‌ها گاه خواسته و گاه ناخواسته دیکتاتور پرورانده‌اند. اما ایران و خاک و پاک‌اش تا ابد جای امنی برای هیچ دیکتاتوری نخواهد بود. اگر همه‌ی آزادی‌خواهان ایرانی در یک روز به خون بغلتند، خاک‌ اجسام هر کدام‌شان صد هزار جوانه‌ی سبز خواهد پروراند.




آزاد باشیم

هیچ نظری موجود نیست: