همه ی ما به تاجزاده بدهکاریم

احتیاجی به بازی با کلمات نیست. جملات را باید خیلی ساده نوشت؛ زیرا که قلم در توان اش نیست که بخواهد جلوی نمونه انسان هایی مانند مصطفا تاجزاده اظهار ادب کند. مردی 55 ساله و متولد تهران. محکم، صریح و بزرگ! انقدر بزرگ که ازپشت میله های زندانی که حق اش نیست، آرام و قرار بدخواهان ملت اش را می گیرد تا جایی که از دیدار با خانواده اش هم محروم اش می کند.

ما بدهکاریم، به تاجزاده و تاجزاده ها بدهکاریم. ما مردمی هستیم که در مقابل خوبی تشکر می کنیم، ولی فقط تشکر می کنیم و فکر این را نمی کنیم که خوبی را باید جواب بدهیم. این که مردان آزاده ای هستند که جور ما را از پشت میله ها و در شرایط سخت و ناجوانمردانه ی زندان بکشند و ما فقط نقش تماشاگر را داشته باشیم دور از انسانیت است. خیلی بی شرمیم که فقط می نشینیم و می خوانیم و کیف می کنیم که ایران چه مردان و زنان بزرگی دارد! که البته اکثرشان در زندان هستند و اگر هم نیستند یا در خانه حبسند و یا زندگی شان تحت کنترل شدید است.

ما شاگردان تنبل کلاسیم! ما فقط می نشینیم و از روی دست شاگرد زرنگ ها نگاه می کنیم و زورکی قبول می شویم. هروقت هم که شکست می خوریم و نمره نمی آوریم می اندازیم تقصیر معلم ها و ناظم هایی که دوستشان نداریم! ما خودمان نمی خواهیم یاد بگیریم. ما خودمان را به خواب زده ایم و خواب نیستیم! کسی هم که خودش را به خواب زد دیگر بیدار شدن اش با خدا هم نیست!

برای ما هنوز زود است که در سیاست دخالت کنیم! چون ما آگاهی نداریم و فقط به احساسات قشنگ خودمان می بالیم. نمی خواهیم یاد بگیریم، اما عالم  را به هم می ریزیم که ثابت کنیم خیلی می فهمیم! ما می خواهیم و خواستن خیلی عالی است! اما کافی هم نیست. خودمان را خیلی فهیم و دانا جلوه می دهیم اما اکثرمان آخرین باری که یک کتاب خوانده ایم یادمان نیست! همه مان فکر می کنیم کتاب را فقط باید سالی یک بار در نمایشگاه بینالمللی کتاب خرید چون ارزان است!

ما به تاجزاده خیلی بدهکاریم و شاید روزی بتوانیم یاد بگیریم به فرزندان مان یاد بدهیم که دین ما را به این چنین اسطوره هایی که دنیا ثانیه به ثانیه از حضورشان (حتا در زندان) به خود می بالد ادا کنیم...